ผงเข้าตา

คืนวันที่ผันผ่านมีทั้งสุขและ่ึุทุกข์ แต่ในยามที่เรามีสุขก็มักจะหลงลืมไปว่า ความทุกข์รอเราอยู่ข้างหน้าเพียงแต่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไรเท่านั้นเอง เราึจึงตกอยู่ในห้วงแห่งความประมาท นั่นเองทำไมคนโบราณจึงพูดว่า "ความรักทำให้คนตาบอด" แล้วเราก็จะอุปโลกน์ให้สิ่งเหล่านั้นเป็นตัวแทนของความสุขทั้งหมด ยอมไปเสียทุกอย่าง มองไม่เห็นทุกข์ที่กำลังจะมาถึงในเวลาอันไม่ช้า เพียงเพราะคำว่า รักบังตา เท่านั้นเอง

กว่าจะรู้ตัวผงก็เข้าตาเราซะแล้ว และเมื่อถึงเวลานั้นมันก็สายเกินกว่าจะแก้ไข เพราะเรา อกหัก ซะแล้ว

ใครจะช่วยเขี่ยผงออกจากตาให้เราได้บ้าง? คงไม่มีใครถ้าไม่ใช่ตัวเราเอง?

เปิดตา เปิดใจ แล้วเรานี่หล่ะที่จะต้องเขี่ยผงนั้นออกมา้ด้วยตัวเอง ผ่าตัดใจของเราเอง เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน เพราะถ้าเราผ่านมันไม่ได้ เราก็ต้องทนเจ็บอยู่แบบนี้

เลิกเศร้า แล้วมาเปิดใจและวิสัยทัศน์ สร้างสิ่งใหม่ ๆ เพื่อให้มีชีวิตที่ดีกว่าเดิมกันดีกว่าไหม?